Bewerkte sprookjes - Het feest van de wolven - Bladerbeer

Op een dag besloten de wolven een groot feest te geven aan de oever van de rivier. Maar ze hadden geen gasten.

'Wie zullen we eens vragen?' vroeg de Opperwolf.

'De herten!' riep een van de wolven. ‘Ja, de herten!’ riepen de wolven bij de rivier. Ze schreeuwden door elkaar heen totdat de Opperwolf zei: ‘Goed. Meeste stemmen gelden. We nodigen de herten uit.’

Alle herten die ze vroegen, kwamen naar het feest. Ze gingen in het gras zitten, tegenover de wolven.

‘Welkom op ons feest!’ zei de Opperwolf. 'Wij hebben een spel bedacht. We gaan om de beurt lachen. Jullie, aan de overkant, mogen beginnen.'

De herten vonden het een vreemd spel. En waarom moesten zij als eerste? ‘Beginnen jullie maar,’ zeiden ze.

De Opperwolf haalde zijn schouders op. Hij gaf de wolven een teken. De wolven begonnen: 'Ha ha ha ha ha ha ha!’ Ze hijgden een tijdje na.

‘Zo, nu jullie, aan de overkant!', riep de Opperwolf de herten toe.

Toen was het weer de beurt aan de wolven, en o, wat lachten ze hard! Ze sperden hun bekken open: 'Ha ha ha ha ha ha!'

Toen de wolven uitgelachen waren, zei de Opperwolf:

'Nu is het jullie beurt weer. Maar wat jullie net deden is geen lachen! Niemand kan lachen met z'n mond dicht. Laat ons maar eens wat horen!'

Dat deden de herten. Ze waren bang geworden want ze hadden de grote tanden van de wolven gezien. Ze lachten uit alle macht zodat de Opperwolf tevreden zou zijn. Ze sperden hun kaken wijdopen: 'Ha ha ha ha ha ha ha!'

Toen de wolven zagen dat zij helemaal geen scherpe tanden hadden, stormden ze op de herten af. Ze beten ze waar ze maar konden; de herten deden toch niets terug. De wolven aten de herten op, met huid en haar. Er was er maar één die wist te ontsnappen.

Nu weet je waarom de herten zo bang zijn voor de wolven.

Dit verhaal is een bewerking van 'De Wolven en de Herten', opgenomen in: De dood is de jager. Indiaanse mythen van Noordwest-Amerika van H.C. ten Berge (De Bezige Bij, 1974). De illustraties zijn van Janine Mariën.