Echte vrouwen beminnen anders - Bladerbeer

Bezint eer ge bemint. Dat zou ook de titel van deze bundel kunnen zijn. Liefde is daarin de rode draad, dat spreekt voor zichzelf, maar minder vanzelfsprekend is dat de vrouwelijke hoofdpersonen de gebaande paden verlaten. Ze volgen hun eigen weg die meestal niet de weg van de minste weerstand is.

De intieme sfeer in de brieven van Belle van Zuylen bijvoorbeeld heeft een keerzijde want, zo schrijft zij, ‘wat niet alles is, is vrijwel niets.', en een minnaar op papier is beslist niet alles. Bovendien leeft zij in een eeuw waarin het moederschap de enige hartstocht was die een vrouw werd gegund. De markiezin de Metteuil, personage uit de bekende achttiende-eeuwse briefroman, beklaagt zich daar met recht over in de fictieve briefwisseling met Hella S. Haasse.

Het oude verlangen waar Carry van Bruggen over schrijft, doet helemaal niet oud aan, hoewel we haar hoofdpersoon aantreffen in een boek van meer dan een halve eeuw geleden. Liefde wordt niet aangetast door de tijd, al heeft ze vandaag een ander jasje aan, zoals in de dagboeken van Anaïs Nin, voor wie letterlijke trouw betekenisloos is. Alles bestaat gelijktijdig, ook in de brieven van Alma Mahler-Werfel in haar terugblik op een huwelijk dat voorbij is. Haar hunkering naar nieuwe liefdes is verwant met het verlangen naar een minnaar die blijft, zoals Chris Yperman dat in haar verhaal beschrijft. Misschien bestaat ze niet, echte liefde, en kun je beter genoegen nemen met wat je krijgen kunt, houdt Monika van Pamel ons voor. De liefde tussen twee jonge hoofdpersonen in het verhaal van Rita Mae Brown is pril, vurig en oprecht, maar wordt genadeloos de mond gesnoerd door een vijandige omgeving. Bij Anna Blaman gaat het om de bittere leegte achter het verlangen naar een warm kloppend hart, terwijl Karin Spaink in verstrooiende woorden aarzelt zich in de verliefde roes te storten waar ze zich allang aan overgegeven heeft.

Carla Bongaards maakt in haar verkaal voelbaar hoe aanstekelijk een gedicht kan zijn: [poëzie als gids en voorbeeld in de liefde. Kate Millett laat zich van een kwetsbare kant zien, net als Rosa Luxemburg in haar brieven vol bomen en vogels. Marguerite Duras toont de dynamiek van de aantrekkingskracht in de blauwe ogen zoals alleen zij dat kan.

Lees dit boek als een reis door het innerlijke landschap van (fictieve) vrouwenlevens: de verborgen paden ontsluiten zich voor wie dat wil.